Western Australia!

Zo, van Alice naar Perth gevlogen in een kleine 3 uur met veel turbelentie. Bus genomen naar het centrum en na een minuut of 15 lopen kwamen we bij ons hostel aan! Leuk, oud hostel midden in t centrum van de stad. Tegenover onze kamer is een festival aan de gang en 2 straten verder wordt het Chinees Nieuwjaar gevierd. Ja, wij vinden Perth leuk! Nadat we onze spullen afgegooid hebben in onze 2 persoonskamer zijn we de stad ingegaan. Beetje winkels gekeken en rondgelopen bij het festivalletje en de Chinezen. Tegen de avond zijn we in een heerlijke bank beneden in ons eigen hostel met grote bar en gezamenlijke ruimte neergeplofd met wat biertjes en peer ciders. Na behoorlijk wat geklungel in de kleine keuken en een bord mislukte spaghetti zijn we heerlijk naar onze kamer gegaan om vervolgens lekker op tijd in slaap te vallen! Althans, dat dachten we. De band op hemelsbreed zo'n 20 meter van ons heerlijke bedje was net begonnen aan zn afscheidssetje van een minuut of 30, helaas. Het leek alsof we backstage lagen en slapen zat er dus nog heel effetjes niet in. De volgende dag zijn we 's morgens eerst door Perth gewandeld om vervolgens richting het Kings Park te lopen. Vooral de boulevard die hier ontwikkeld wordt ziet er gaaf uit. Als je even over het water staart zie je met wat geluk nog dolfijnen voorbij komen ook. Nikki had ons op 2 dolfijnen gewezen, wat toch fantastisch blijft om te zien! Kings Park is het park van de stad waar je een mooi uitzicht hebt op de skyline en in het park zelf zit een botanische tuin met veel uitleg over planten die de Aboriginals gebruikten. Nadat we hier hebben gelegen, gelunched en gewandeld hadden was het tijd om de bus terug te nemen richting het city centre. Nadat we boodschappen hadden gehaald stond er deze avond broccoli met aardappels op het menu. Dit smaakte al stukke beter dan gister gelukkig, we werden alleen een beetje onpasselijk van de beste pizzabakkert in de keuken die zijn zweet af stond te deppen aan de gemeenschappelijke theedoeken, fijne vent! 


De derde en laatste volledige dag in Perth hebben we gebruikt om de camera te laten fixen (er zat zand in de lens, souvenir uit de outback) en om naar Fremantle te gaan. Deze wijk ligt zo'n 30 minuten per trein onder Perth en is heel relaxt. Nikki had deze ochtend nog plechtig beloofd niets meer te shoppen in Australie, het was nog maar net middag, diezelfde dag, en we waren nog geen kwartier in Fremantle, en ze had alweer een nieuwe bikini gescoord haha, vrouwen ... We hebben in Fremantle wat rondgelopen en een uurtje op een mooi strandje gelegen. Hierna wilde we wat eten maar eerst stuitten we op een grote game hall, zo'n hal waar elke man/jongen blij van wordt, hoe oud hij ook is. Ik kreeg 5 dollar van Nik om daar uit te geven en dat heb ik gedaan ook! Spelletjes als op de kermis waarbij je ballen moet gooien en dat soort dingen, een half uur later en maarliefst 600 credits rijker (mega bonus bij een of ander knikker spel) stonden we bij de balie speelgoed uit te zoeken als kleine kinderen haha, goud!! Aangezien het best veel punten waren kregen we een tas vol troep mee met een spel kaarten, een diabolo, een strand plak set met een tennisbal en nog veel meer. Toen was het inmiddels etenstijd en gingen we zitten bij The Monk, een restaurantje met haar eigen bierbrouwerij ter plaatse. We zaten hier heerlijk te eten en het bier was fantastisch lekker. Zo lekker, dat we na de film die avond nog terug zijn gegaan om wat te drinken. 


Hierna zijn we weer de trein ingestapt terug naar Perth voor wederom een slaapkamerconcert om de volgende dag onze campervan op te halen, nice! Wat een gaaf ding is dit. 


Het busje is voor de komende maand ons huis en alles wat we nodig hebben zit erin. Er zit zelfs een mini keuken inclusief koelkastje in en een tv! Bereik bleek echter waardeloos te zijn maar dit wisten we toen nog niet haha. 


De eerste paar dagen hadden we het gedeelte ten zuiden van Perth op de planning. Hier hadden we slechts een dag of 5 voor omdat we 1 maart naar Future Music Festival gingen. We hadden ons eerlijk gezegd een beetje verkeken op hoeveel er onder Perth te doen was en hoever het allemaal rijden was. Hierdoor leerde we ons campertje goed kennen en vlogen we door het zuid westen van Australie! 


Eerste plekkie dat we tegenkwamen was Bunburry dat bekend staat om wilde dolfijnen, die we helaas niet hadden gespot. Vervolgens zijn we doorgereden naar het kleine surfstadje Yangyalup waar we op een leuke camping stonden, en waar de bbq area prachtig uitkeek over de zee met zonsondergang. De volgende dag wilde ik surfen maar de golven dachten hier helaas anders over. De vrouw van de plaatselijke surfshop beloofde hoge golven in het weekend maar daar hadden we helaas geen tijd voor. Ons volgende doel, dat erg ver rijden was, was Wave Rock. Een gesteente van ongeveer 100 meter lang en 15 meter hoog dat sprekend lijkt op een golf van de zee! Voordat het echter zo ver was hadden we de nacht ervoor ons wildkampeerdebuut gemaakt op een parkeerplaats langs de weg, zonder toiletten of een douche. Ook hebben we nog een tree top walk gedaan, waarbij het hoogste punt rond de 45 meter was en het bruggetje enorm wiebelde als je er overheen liep. Toen was het helaas alweer tijd om richting Perth te rijden en zodoende belandde we na lang zoeken op een camping met zwembad voor 2 nachten. 


Future Music Festival! De volgende dag was het tijd voor het tweede en laatste Aussie festival, met namen als Drake, Avicii, Afrojack, Robin Schulz, Klingande, Die Antwoord, Hilltop Hoods en veel meer. Ook dit festival was erg geslaagd en we waren het er toch wel over eens dat Die Antwoord (Zuid-Afrikaans geschift duo), de beste show had neergezet. Verder waren we onder de indruk van de Australische hiphop sensatie Hilltop Hoods. Omdat de Aussies nog nooit een echt grote hiphop act hebben gehad is echt iedereen hier gek van die gasten. Aan de hoofden van de jongens zelf te zien waren ze erg onder de indruk van de hoeveelheid mensen die kwamen kijken bij hun optreden. Door slecht weer konden een aantal artiesten niet op tijd komen en werd er geschoven in het programma. Hierdoor was Nik, inclusief Rotterdamse vlag, bij Afrojack gaan kijken en bleef ik bij Drake kijken. Als afsluiter hebben we samen nog een kwartiertje bij Avicii gestaan.


Na Future kon onze roadtrip richting het noorden beginnen. Onze stops waren de prachtige pinnacle dessert en de camping op jurien bay. De pinnacles bestaan uit een uitgestrekte woestijn vol met limestone bergjes van ongeveer 1 a 2 meter hoog. Maar voordat we van de camping vertrokken kregen we van een groepje Aussies nog allerlei eten. Zij vertrokken en moesten het eten weggooien of geven en besloten het allemaal aan ons te geven. Melk, ontbijtgranen, kaas, pasta, chips, ham en nog veel meer. Onwijs aardig, maar toen ik de volgende ochtend wakker werd was het duidelijk dat deze ham niet meer zo goed was als dat ie eruit zag. Voor iedereen die lekker zn bammetje zit te eten terwijl die dit leest zal ik de details achterwege laten. Nik ontpopte zich als een prima zuster en sleepte mij, een dode met een dag verlof zo leek het, van schaduw plekkie naar schaduw plekkie en bracht water. Held! Na een hele onrustige nacht ging t gelukkig een stuk beter de dag erna. 


Wat ik trouwens helemaal vergeet. Voordat we onderweg waren naar de pinnacle dessert moesten we nog boodschappen doen, en daar deed ik iets stoms. Het gevoel dat je de auto wil verbouwen nadat je je sleutels erin laat liggen en de deur in het slot gooit? Dat gevoel had ik op een parkeerplaats in West Australie. De Australische anwb die dichtbij zat vertelde me dat dit geintje me 270 dollar zou gaan kosten, iets dat ik effe niet zag aankomen. Ze vertelde ook over een andere garage die het wellicht voor minder geld konden oplossen. Ik daarheen gerend en nadat de nogal stevige vrouw me vertelde dat ik stom, dom en onhandig was (slikken en blijven lachen voor een lagere prijs), zei ze dat t 40 dollar was en ik direct bij de monteur kon instappen om naar t busje te rijden. Ik kon dr wel zoenen!! 


Maargoed, na een dag verloren te hebben op de camping in Jurien Bay was ik de volgende dag fit genoeg om weer verder te gaan. Het dieet was met rijstewafels en water nog niet veel beter maar zo voelde ik me gelukkig wel. Onze eerste stop was een prachtig, rustig, turqoise strand. Nadat we hier een uurtje hebben gelegen zijn we doorgereden naar Kalbarri en zagen we onderweg nog een gigantisch pink lake. Heel gek gezicht, een groot meer vol met paars water. Kalbarri was een erg leuk plaatsje waar we op de plaatselijke camping verbleven. In de avond zijn we richting het strand gereden voor de mooie zonsondergang en de volgende dag zijn we het kalbarri national park ingereden om natures window te bekijken. 


Dit is een gesteente met daarin een gat waardoor het op een raamkozijn lijkt. Als je erdoorheen kijkt zie je beneden een rivier lopen tussen de kliffen, echt heel erg mooi. Omdat de dirtroad hier een beetje te veel van ons campertje vroeg zijn we helaas niet verder dit nationale park ingegaan. In plaats hiervan zijn we langs de kust alle toeristische dingen gaan doen zoals lookouts bezichtigen en koffie drinken. De volgende dag gingen we na het ontbijt kijken bij het pelikanen voeren. Een vrijwilligersorganisatie voert elke ochtend de plaatselijke pelikanen en dit is een mooi gezicht. Niet alle vis was echter voor de pelikanen, de brutale meeuwen jatten sommige vissen zo uit de lucht weg voor de pelikanen. 


Vervolgens zijn we door naar Shark Bay en Monkey Mia gereden. Onderweg nog waren we nog gestopt bij de zogehete stromatolieten. Dit zijn een soort van kleine rotsjes van 3 biljoen jaar oud. ze staan bekend als eerste levende organisme op aarde. 


En eindelijk waren we dan in Monkey Mia resort. Entree betaald en op naar t zwembad. En toen, BAM, zag nik een dolfijn, echt maar 5 a 10 meter uit de kust. wij gingen als een gek naar t strand en zagen binnen no time een dolfijn of 5 die nog geen meter van de kant in ontzettend ondiep water voorbij zwommen, ge wel dig!! Nik ging t water in en de dolfijn kwam naar haar toe draaide een beetje om zn zij en vertrok weer. Later stonden we samen in t water, op zo'n 5 meter afstand van elkaar, en een moeder dolfijn zwom met haar baby aan haar zijde heeel relaxt tussen ons door, haha bizar toch?! De dolfijnen zijn ook de reden dat we hier naartoe zijn gekomen. Je kan ze elke ochtend voeren en langs zien zwemmen. Maar dat wij bij aankomst laat in de middag zo'n ontvangst zouden hebben, nee dat hadden we totaal niet verwacht. Je loopt naar t strand en als je wil kan je de dolfijnen zelfs anraken. Het is echt geweldig. De dolfijnen komen trouwens zo dichtbij omdat ze op een visje jagen. Ze proberen de vis zo ver naar de kust te duwen zodat ie geen kant op kan om hem vervolgens te vangen. Aangezien ze totaal niet bang zijn voor mensen kan dit allemaal. Ze hebben alleen wel concurrentie van de pelikanen die kort achter de dolfijnen zwemmen, een geweldig gezicht. 


En op dit resort lopen ook nog Emu's rond in grote groepen die je eten proberen te jatten. Een emu is een soort struisvogel en das toch net effe wat anders dan een simpele meeuw die je zo wegjaagd maar eten is gelukkig goed gegaan. 


Eigenlijk van de gekke. De dolfijnen jagen samen met de pelikanen op visjes waar je bij staat. De struisvogels komen neus aan neus om bijna t eten uit je mond te jatten en ipv gewone vogels vliegen hier de cockatoos en adelaars om je oren. Welkom in Australie. 
Nu voor de camper. Muziekie aan, nikki boekie aant schrijven, zo wat yathzee en dan er weer vroeg in. Je leeft bijna bij het daglicht. Je staat vroeger op (uur of 7) en rond een uur of 9 gaat gewoon t licht weer uit! Lekkerhoor! En ik kan jullie verzekeren, we zijn gesloopt na elke dag. Je doet gewoon elke dag wat tofs. En daarbij zit je ook nog eens een paar uur achter t stuur. Ja t vreet energie en soms net een beetje te veel maar het is t o zo waard. Kan haast niet geloven dat het aussie avontuur alweer voorbij is. 


De volgende ochtend stond het gratis voeren van de dolfijnen op t programma. Slechts een man of 5 wordt uit het publiek gekozen om een vis te geven en helaas waren wij niet een van de gelukkigen. Om 8:45 moesten we verzamelen bij het kantoor aan zee en na een korte uitleg liepen we naar het water waar de dolfijnen waren. Er waren op een gegeven moment 10!! Wilde dolfijnen, op 5 meter afstand. Geweldig. Omdat ze niet net als mensen naar boven kunnen kijken, gaan ze op hun zij liggen en knallen zo 1 oog uit het water om ons te bekijken. Wat ziet dat er geweldig uit zeg. Wat een heerlijke beesten. Ze voeden de dolfijnen slechts 1.2 kilo vis, zodat ze de overige 11 zelf moeten vangen, zodat ze het jagen naar eigen eten niet verleren. Ze eten dus inderdaad meer dan 12 kilo vis per dag. Ook is het verboden ze aan te raken, het zijn tenslotte wilde dieren die ze niet te veel aan mensen willen laten wennen. Tegen het eind van de 30 min. durende interactie en uitleg zwom er ook nog een (ongevaarlijke) reefshark langs. Haha ach ja die kon er ook nog wel bij!


Na weer een bizarre ervaring rijker te zijn, zijn we via Eagle Bluff, het uitzichtpunt waar we eerder al een rog en schildpad hadden gespot, gereden om haaien te spotten. We zijn tenslotte in Shark Bay, de baai die bekend staat om 18 verschillende soorten haaien die hier leven. In de ochtend is de grootste kans, of namiddag, ze te spotten en toen we de lookout opliepen zagen vrijwel direct een gigantische haai. Ziek!! Aangezien je vrij hoog staat (zeker 50 meter van de kust op een klif) zijn de dingen die je spot vrij groot. Deze haai moest zeker 3 meter geweest zijn, tering wat gaaf! Na Dolphin Point in Byron Bay maakte ook Shark Bay zn naam dus behoorlijk waar. Niet veel later zagen we nog 3 kleinere haaien allemaal in hetzelfde stuk water, haha. Een oudere Aussie naast ons vertelde het een en ander over haaien waarop ik zei dat je maar beter niet in t water daar beneden kon zwemmen. Dat was volgens deze beste meneer geen probleem, as long as you don't act like a fish! Haha held! 


Toen was het helaas tijd om verder te rijden. Verder noordelijk richting Coral Bay, met als tussenstop de Blow Holes en het spookachtige Carnavaron. Dit stadje, waar de visitors information centre en winkels dicht zijn in t weekend (wij waren er zaterdags..) was zo ontzettend stil en spookachtig dat we besloten na het tanken gauw door te rijden. De blow holes waren dan wel weer heel erg vet. Een soort van geiser die water omhoog blaast. Gaaf gezicht! Ook kwam er links van de blow hole 2x een vrij grote schildpad gedag zeggen, het houdt maar niet op hier. Omdat de dirt road daar te heftig was voor ons busje konden we helaas niet de andere dingen zien en op de strandcamping slapen die ons erg leuk leek. In plaats daarvan besloten we alvast wat kilometers te pakken richting coral bay en te slapen op een parkeerplaats naast de weg. En toen kwamen we in een aardige onweersbui terecht. Heel eerlijk, als t aan mij lag was ik omgekeerd en toch maar naar t spookstadje teruggereden. Nik zei ach dat komt wel goed, rij maar gewoon door, en zodoende reden we de storm tegemoed, erdoorheen en stonden we een uur later in t zonnetje op het rode zand naast de snelweg. Lekker bezig schat! De storm was niet eens veel heftiger dan we in NL gewend zijn, maar door de slechte wegen en de road trains die je zicht voor een aantal seconde wegnemen als ze langsrijden maakt het t rijden wel heel lastig soms. Na het eten kwam er rechts een aantal kilometer verderop weer een onweersbui voorbij. Wij werden gelukkig gespaard, iets dat we niet hadden verwacht aangezien de bijna zwarte wolken ook over onze parkeerplaats kwamen. Het was echt binnen no time donker en de flitsen verderop zagen er gaaf uit. De dag erop waren we binnen anderhalf uur in Coral Bay. De plek waar het Ningaloo Reef zo dicht bij de kust ligt, dat je het water in kan lopen en slechts 30 meter hoeft te zwemmen om het prachtige rif te bezichtigen, fantastisch. Toen we aankwamen hebben we direct snorkelspullen gehuurd en zijn we het water ingegaan. Aangezien de natuurlijke stroom van het water altijd richting het noorden staat was ons geadviseerd richting t zuiden te lopen, naar het rif te zwemmen en terug te drijven. Zo gezegd zo gedaan en daar gingen we. Het koraal is hier heel erg groot en bruin. Het lijken enorme bloemstukken, echt heel mooi om te zien. We hebben zelf ook nog roggen, een zwarte meerval en een zeeslang gezien! En op het moment dat ik dit stukje schrijf zitten we voor ons busje, met zicht op acoustische live muziek in de bar, een beetje verbrand maar zeer voldaan aan een heerlijk koud biertje. Wat een leven.  


De volgende ochtend hebben we eerst nog wat over t strand gewandeld in de hoop reef sharks te spotten maar die hebben we helaas niet gezien. Nadat we onze snorkelspullen hebben ingeleverd en een laatste duik hebben genomen in de prachtige zee hier was het alweer tijd om deze leuke plek te verlaten. Volgende bestemming: Exmouth, nog steeds aan zee met het Ningaloo Reef in de achtertuin. Het stadje zelf stelde niet zo veel voor maar het Cape Range National Park dat op 30 min. rijden van Exmouth ligt was heel mooi. Niet zo zeer de natuur in het park zelf, maar vooral de kust en het rif met de vele vissen. Ook hier loop je de zee in, zwem je een meter of 30 en je hebt t gevoel of je in een aquarium zit. De eerste spot, Turqoise Bay, had erg veel stroming en niet super veel vissen. De volgende dag zijn we naar Oyster Stacks gegaan en deze plek was echt geweldig. Je kan alleen bij hoog tij daar snorkelen omdat het koraal zo dicht bij het wateroppervlak zit. Door het heldere water kun je van de kant precies zien waar koraal zit en waar niet. Je klimt de rotsen af zwemt 5 meter en de grote vissen en het mooie koraal lachen je tegemoed, wat een gave plek. Hier hadden we ook nog een zeester gezien! Na Oyster Stacks hebben we de gehuurde snorkelspullen weer ingeleverd en zijn we in ons busje gesprongen om zo'n 400 km landinwaarts te rijden naar Western Australia's mooiste national park: Karajini! Het was een lang stuk rijden maar gaandeweg werd het landschap mooier en mooier. Het groen rode vlakke landschap veranderde langzaam in rood met heuvels/bergen. Vooral met de ondergaande zon ziet dit er fantastisch uit, omdat de rode kliffen en bergen nog roder worden en lijken te gloeien in het ondergaande zonlicht. 


Karajini NP! In Exmouth hoorde we van een cycloon die misschien eind van de week zou gaan losbarsten in de regio waar wij naartoe gingen. Toen we dit gecheckt hadden bij het visitors centre van het park bleek het meer om de kust regio te gaan waar we net vandaan kwamen, net op tijd weg dus. In Karajini, een park dat bestaat uit 4 gorges (ravijnen) met stromend water, walking tracks en natuurlijke zwembaden als schatten verstopt, zijn we begonnen met een makkelijke wandeling. We liepen naar een waterval, Fortescue Falls, en vandaar door naar Fern Pool. Erg mooi om te zien hoe het water tussen die hoge, rode kliffen stroomt. Vervolgens zijn we nog wezen kijken bij de lookout van Circular Pool. Je kijkt zo'n 70 meter naar beneden het ravijn in naar een natuurlijk ontstaan zwembadje, geweldig. Hier zijn we niet naartoe gegaan omdat wij graag wilde wandelen bij Hancock Gorge. Het was geweldig. Je hebt 5 niveaus van wandelingen en dit was er een van het 5e level, de zwaarste die je kan doen. Nu valt dit altijd wel mee dus wij beginnen die track vrij gemakkelijk maar uiteindelijk werd het dus toch best pittig haha. Eerst daal je helemaal af tot je midden in het ravijn loopt tussen de hoge kliffen. Vervolgens: klimmen, klouteren en riviertjes ontwijken om op t laatst bij een geweldige waterhole (Kermits Pool) aan te komen. Ontzettend mooi!! Zwemmen hier is heel verleidelijk, maar ook gevaarlijk omdat je met een nat pak erg lastig kan klimmen omdat alles superglad is. Toch wilde ik ondanks dat gewoon gaan zwemmen, maar toen ik een andere jongen van mijn leeftijd anderhalve meter naar beneden zag kletteren in zn natte zwembroek waarbij zn actioncamera kapot viel, koos ik toch eieren voor mn geld. 


Wat trouwens erg gaaf was, voordat je bij Kermits Pool was, moest je een heel smalle steeg als t ware door. De kliffen kwamen hier erg dicht bij elkaar. Hierdoor klomen we met benen en armen wijd boven de rivier de smalle kliffen door, geweldig toch?! 


Nadat we dezelfde route weer teruggeklommen hadden was het tijd voor 2 lookouts en als laatst een soortgelijke wandeling als die in Hancock Gorge. De naam van deze gorge was Weano, met als eindbestemming Handrail Pool, ook zeker het googlen waard. Korte wandeling maar net zo lastig, ondervond ook Nikki. 


Voor degene die haar (niet zo) goed kennen, Nikki weet het allemaal wel. Ze is een beetje eigenwijs en denkt wel even die rotsen op en af te klimmen. Dus voordat ze een lastigere route kiest dan nodig was (lees: eigenwijs), zeg ik nog: schat, das misschien niet zo handig. Ik zou lekker hier naar beneden gaan. Maar nee hoor, t kon best daar verderop, heel erg makkelijk zelfs! (Lees: stronteigenwijs). Dus mijn heerlijke, toen nog droge, schat besluit verderop naar beneden te klimmen met achter haar een waterhole van een meter diep. Gelukkig was het een meter diep, en gelukkig had ik de tas met camera op mn rug want voordat ik het wist hoorde ik een gil, een plons en schrok ik me de wild. Ze had geen plek om zich beet te houden en verloor dr balans. En daar lag ze dan, zeiknat te schateren in een van de mooiste wateren van Karajini national park, haha! Lekkerding! Gelukkig hoefde we niet lang meer en kwamem we zonder kleerscheuren bij de fantastische Handrail Pool tussen de kliffen aan. Na hier wat foto's gemaakt te hebben zijn we weer teruggeklommen en omdat we genoodzaakt waren door de rivier te lopen kwamen we met natte voeten boven. Tijd om de camping van het park op te zoeken (maarliefst 40 dollar zonder stroom en een biertje 7 dollar), maar het belangrijkste dat ze hier wel hadden was een douche. En die konden we allebei heel goed gebruiken ondertussen. Heerlijk gedouched, gegeten en jazeker ook hier honderden vliegen getrotseerd. Tijd om naar bed te gaan en de volgende dag de overgebleven gorges te bezoeken voordat we richting Port Hedland en Broome vertrekken! 


Ook de laatste wandeling was weer prachtig de dag erop. Aangezien het wel veel op elkaar lijkt besloten we het park te verlaten, te tanken en de dik 400 km te gaan rijden richting Port Hedland. Deze stad heeft de grootste haven van Australie en de roadtrains rijden af en aan. Dit zijn mega vrachtauto's van bijna 55meter lang en sommige hebben maarliefst 64! banden. Die haal je niet zomaar in. Eenmaal aangekomen hadden we eindelijk weer eens een gewone campingspot met stroom en douche, wat een luxe! Ook hadden we hier eindelijk weer wifi! De volgende ochtend had ik nog wat hardgelopen en Nik het Bali boekje door zitten lezen voordat we de auto insprongen naar Broome, zo'n 600 km noordelijker. Op dit stuk Great Northern Highway hebben we een stuk van 291 km gereden zonder benzinestation. Er was bijna 300 km he le maal niks. Uitgestrekte landschappen en rondcirkelende roofvogels waren het prachtige decor deze 300 km. Eenmaal in Broome maakte we wederom kennis met de verziekte generatie Aboriginals, die rond 16:00 in de middag elkaar strontlazarus met gebroken flessen wijn achterna zaten. Broome ligt dichtbij de Kimberleys, een mooi national park waar heel veel Aboriginals leefden en nog steeds leven. We wilden er zelf ook erg graag naartoe maar omdat pas in april het droge seizoen officieel begint zijn alle wegen ernaartoe gesloten, helaas. Dit maakt Broome dus het meest noordwesterlijke plaatsje tot waar we zullen reizen. En dit is helemaal prima. Na al die kilometers staan we op een mooie camping met groot zwembad en het stadje heeft gewone supermarkten en winkels, iets wat zeker niet vanzelfsprekend is op de westkust. Het inchecken op deze camping was hillarisch. Je moet altijd je kenteken opschrijven op een formulier: 998 SEQ, was ons kenteken. Nikki vult het formulier in en nadat ze klaar was keek ik ernaar en zag serieus staan: 998 SEX. Haha, de (oude maar hippe) vrouw van de receptie zag het helaas ook vrij snel en ging helemaal neer, vertelde het aan al haar collega's en toen Nik even niet keek, keek ze mij knipogend aan met een blik zo van: zodan! Als dat geen neuken wordt, dan weet ik het ook niet meer! Je begrijpt, dit was erg ongemakkelijk maar tegelijkertijd ook een prachtig moment. Gelukkig hebben we die vrouw niet meer gezien de volgende dagen haha, maar met 40 graden en een hoge luchtvochtigheid is er trouwens ook weinig romantiek te beleven in Broome. 


In Broome hebben we wat gewinkeld en de zonsondergang gezien in een luxe bar aan het strand samen met onze Duitse buren van de camping wat erg gezellig was! Verder hebben we aan t zwembad gelegen en eten en drinken ingeslagen voor de terugreis richting Perth, omdat we hier ons busje moesten inleveren! 


Tijdens de terugreis was de eerste stop 80 mile beach. Op dit gigantische strand waren we getuigen van een prachtige zonsondergang en werden we de ochtend erna symbolisch gedag gezegd door het Australische wildlife. Binnen een aantal minuten werden we opgevreten door zandvliegen die nog erger zijn dan muggen. De camping lag 9 km van de snelweg en die was alleen te bereiken via een dirtroad. Toen we 's morgens met zonsopkomst wegreden zag dit er waanzinnig uit. De rode dirtroad was als t ware een rode loper die voor ons was uitgelegd waarbij alle australische dieren ons gedag kwamen zeggen. Tientallen kangeroes sprongen over, koeien staken over, schapen, geiten en ook een gigantische adelaar had de moeite genomen om gedag te zeggen. 


Omdat je 4 maanden aan het rond tuffen bent door zulke landschappen begin je er aan te wennen. Maar vlak voordat je dan weer vertrekt dringt het besef weer tot je door dat het helemaal niet normaal is. Adelaars, kangeroes, koeien etc. die oversteken, benzinestations 300 km verderop en zo ver je kunt kijken kunnen zien dat de weg rechtdoor gaat. Best stom eigenlijk dat dit pas weer zo goed tot je doordringt wanneer je bijna weggaat, maargoed. Dat wil trouwens niet zeggen dat we er daarom minder van genoten hebben, ik kan je verzekeren dat we dat met volle teugen hebben gedaan. 


Na 80 mile beach hebben we heel de dag gereden en ergens op een parkeerplaats langs de weg overnacht. We hadden binnen no time heerlijke spaghetti inclusief saus met gehakt en broccoli gemaakt, misschien wel een van de beste maaltijden tot zo ver! De dag erop zijn we weer 900 km zuidelijker terecht gekomen in het kustplaatsje Lancelin. Hier was verder niet heel veel te beleven waardoor we de dag erna besloten hadden om echt de bewoonde wereld weer op te zoeken. Dat betekende na 4 weken weer stoplichten, wifi en winkelcentra! 


Na een dag doorgebracht te hebben in een groot winkelcentrum hebben we geslapen op een leuke camping in burns beach, Joondalup, weer iets zuidelijker richting Perth. De laatste dagen hebben we doorgebracht op dezelfde camping als waar we stonden tijdens future music festival. Het is hier al een stukje frisser aan het worden waardoor ons stranddagje helaas niet helemaal doorging. We hebben deze laatste dagen vooral nog de laatste souvenirs ingeslagen, een beetje gewinkeld en we zijn heerlijk uiteten geweest bij een strandbar in Scarborough. De laatste dag voordat we naar onze volgende bestemming gaan zijn we nog bij een Australian Football match geweest. De West Coast Eagles tegen de Fremantle Dockers. 18 tegen 18 zonder bescherming een soort american football variant wat echt heel erg leuk was om te zien. Het doel wordt gevormd door 4 palen op een rij. Schiet je de bal door het midden krijg je 6 punten, rechts of links van het midden of via de paal krijg je er een. Fremantle, favoriet voor deze Western Aussie derby, won uiteindelijk met 104 - 85. Samen met cricket is Footy, zoals ze het hier noemen, een van de 2 bekendste sporten in Australie. Na de wedstrijd die we bezochten met 16.000 andere footy fans zijn we richting de camping gegaan voor de laatste avond hier in het prachtige Australie. We hebben wat gegeten en gedronken en hebben toen gauw onze warme slaapzakken opgezocht omdat het ondertussen alweer aardig afgekoeld was. Enige wat ons nog te doen stond was de tassen inpakken en het busje schoonmaken en inleveren. 


Oh en voordat we afscheid gaan nemen van Aussie, heb ik nog een mooi verhaal over Nikki en pills, euhh pils. 


We reden een van de laatste avonden bij een winkelcentrum weg nadat we 6 koude biertjes hadden gekocht. We reden heel langzaam omdat er verderop een ongeluk was gebeurd en naast ons reden 2 heren, midden 30 en ze zagen er een beetje uit als tokkies. Hij draait zn raampje open en begint tegen Nik en mij te praten. Joh wat kost dat om zo'n bussie te huren? 750 dollar voor 4 weken! Oh das niet gek. Nee das inderdaad niet gek! Hebben jullie het naar je zin hier? Ja, we hebben het super naar ons zin hier! De stoet begint weer te rijden dus we zeggen gedag en rijden door. Nog geen 15 seconde later stopt het hele zooitje weer en maakte de tokkies onze eerste indruk waar: ze draaide hun raam weer open en vroegen ons ditmaal of we drugs van ze wilde kopen. Do you want pills?! Waarop Nikki, die het woordje pills iets anders opvatte, lachend nee riep, onze net gekochte nog koude pilsjes omhoog houdt en roept: We already have pils!! Hahaha! De Aussies snapte er geen hol van en besloten maar gauw verder te rijden. 


En nu zitten we aan een tafeltje op het vliegveld van Perth, terminal 1 en 2, het internationale gedeelte. Weer helemaal ingepakt en klaar om ons avontuur te vervolgen in Indonesie, Bali. Wat hebben wij het hier ontzettend naar ons zin gehad en wat is Australie een prachtig land.


Het land van no worries mate! Het land van de kangeroes, kookaburra's en koala's. Het land waar iedereen je gedag zegt en vraagt hoe het met je gaat, het land van ongekende afstanden en natuur en het land waarin iedereen je mate of buddy noemt. 


Hoogtepunten waren de Whitsundays, Stereosonic, Great Ocean Road, werken op de boerderij in Adelaide, de Outback tour, helikoptervlucht, alle wilde dieren, de prachtige natuur en Karajini national park. 


Mindere dingen waren dat we niet naar de Kimberleys konden, de ontzettend dure tickets om naar Perth te vliegen vanuit Alice Springs en Nikki die in het begin ruim 60 beten van zandvliegen had opgelopen. En natuurlijk de constatering van een verziekte Aboriginal cultuur.  


Een dieptepunt dat zich tijdens de reis voordeed was het verlies van mijn oma, eind januari, dat niet in de koude kleren is gaan zitten als je zo verweg bent. 


En het allermooiste aan Australie? De mensen. Wat een prachtig volk, zo behulpzaam en aardig. Een genot om dik 4 maanden met ze te maken te hebben.  


Ja, wij bedanken Australie voor de prachtige tijd hier en ook de mensen thuis die er mede voor hebben gezorgd dat we hier naartoe konden!! We hebben een geweldige tijd gehad en ik denk dat ik voor ons beiden spreek als ik zeg: Aussie, we gaan je missen! 


Maar voor nu, op naar Bali! Op naar bier voor een euro! Op naar goedkoop uiteten! Op naar slapen voor een tientje en op naar nog een maand vakantie vieren in Azie! Tot over een week of 4 Nederland! 


Cheers, mate!